Sonun başlangıcı Şiiri - Toygar Uludüz

Elimden düşmeyen bir suskunluk var,
senin bakışlarının altında ezilen.
Sanki her cümlem eksik,
her çabam biraz daha kısa geliyor sana.

oysa ben geceleri uyurken sen
kendimle kavga eden,
daha iyi için tenhalarda dolaşan
ve adın anılınca içi titreyendim

Şimdi aynaya bakıyorum
ve senin gözlerinle görüyorum kendimi:
Biraz az,
biraz olmamış,
biraz hayal kırıklığı.

İçimde uzun zamandır
adını anmaktan yorulmuş bir sızı var.
Senin sessizce eksilttiğin,
benim sessizce büyüttüğüm.

Şimdi kırgınlığım,
adını bilmediğim bir dilde konuşuyor.
Ne sana ulaşabiliyor,
ne kendinden vazgeçiyor.

Sanki ben, tamamlanması sana düşen
yarım bir cümleydim.
Sesim sana hep alçak geldi,
omuzlarım yükünü taşımaya dar.

çağlarımı kapatıp geriye çekildin şimdi,
orada kal, iyileşirsin belki
belki istediğin mutluluğu bensiz bulursun
kim bilir, ben de sözlerimden cayarım belki

sonun sonlarında ismini son koyduğumuz raddede
hani ellerini tutup ruhuna fısıldadığım o caddede
beni yenmek için verdiğin o muharebede
galip sensin, özenle büyüt kendini.