Sonsuzluk Sesleri Şiiri - Özlem Dönmez

Bir taşın ağırlığını bilmeyen ellerin,
Rüzgârla yarıştığı sabahlar olur bazen.
Gökyüzü, hiç sormadan derinleşir içimde…
Ve bir kuşun gölgesi düşer
Unuttuğum anılara.
Bir öykü anlatır rüzgâr.
Gözlerim kapanır,
Kulaklarım duyar...
Sesleri olmayan bir şehrin ortasında
Kaybolur yankısı adımlarımda.
Zaman hep biraz eksiktir.
Geri kalan ne varsa,
Suya bırakır.
Nehirler gibi akıp gider hayat,
Taşlar yuvarlanır sessizce,
Sonsuz bir devranda…
Bir iz ararım toprağın içinde,
Bilinmeyen kelimelerin ardında.
Ve bir gülün dikeninde bulurum
Sonsuzluğun en sessiz sesini.
Gölgeler uzun düşer her akşam,
Sessiz bir hüzünle dağılır ufka.
Yollar —
Hiç bitmeyecek bir masal gibi…
Birbirini bulmazken kavşaklarda.
Yürüdüğüm yollar
Beni hep geri çeker.
Dönüp baktığımda
Yoktur bıraktığım izler.
Kendi içimde kaybolurum bazen…
Beni bulan,
Hep kendim olurum yine.
Bir yıldız akar karanlığın içinden.
Bilmediğim dilekler düşer gökyüzüne.
Kalbimde taşırım o sonsuzluğu,
Her an —
Yeni bir başlangıç arayan...
Dağların ardında kalan
Eski bir şarkı,
Rüzgârla taşınır yankıları bana.
Bilmediğim dillerde seslenir gece,
Ve içimde büyür
Adı olmayan bir his.

Zaman durur.
Saatler susar.
Ellerim boşluğa uzanır yavaşça…
Bir denizin kıyısında bulurum kendimi.
Dalga dalga taşır içimdeki sessizliği.
Bir an gelir —
Her şey anlamını yitirir.
Sonsuzluk,
Küçük bir anın içine gizlenir.
Ve bilirim ki;
Tüm cevaplar
Sessizlikte saklıdır.
Yalnızca bekler…
Kendi yankısını bulmayı