Sonsuz yol Şiiri - Sedat Yaşar 2

Sonsuz Yol
Güzel bir yaşamı arkada bırakıp,
çileyi kutsal bilenlere…

Her adımda bir yara,
Her durakta bir isyan
Ve her tebessümde gizlenen
Derin bir hüzün...

Mutluluğun içinde gizli bir korku,
Doğrunun kalbinde uyuyan bir yanlış
Ve dillerde, günaha batmış dualar...

Toprağa kapanan nasırlı eller
Yağmurda ıslanan saçlar
Bahar çiçeklerinin kokusuna hasret
Sessizce yürür bu yolcular...

Bir iki kahkaha zaman bulmuştu belki,
Ama boğuldu gözyaşının tufanında.
Tarih, karanlık bir çöplükte sürünürken
Gelecek, meçhul bir geminin rotasında
Savrulur sonsuz boşlukta —
Bir toz zerresi gibi...

Dünyaya sığmayan yürekleriyle
Sevdaya gülen gözleriyle
Günahın ve sevabın ortasında
Kalmış, şaşkın ruhlar onlar.

Bir avuç toprağa
Bir ömrü feda eden insanlar...
Ne garip, ne yüce bir fedakârlık bu?

İşte bütün mesele bu:
Kutsal sandığımız çile
Günah saydığımız sevgi
Yok saydığımız doğa
Ve kör sandığımız insan…

Ve bu sonsuz yol,
tam da buradan başlar.