Sonsuz Yansıma Şiiri - Arif Sarı

Aynaya bakınca yine bir yabancı,
Bu kez kimdi, hangi yanımı saklıyor?
Dün geceki mi, yoksa bu sabahki mi,
Yüzümde maskeler sessizce akıyor.

Gözlerimde ateş gibi yanan bir acı,
Ne yakıyordu, kim dokundu canıma?
Ama bir gülümseme yayıldı aniden,
Halbuki az önce batıyordu yarama.

Kimdi bu yüzler, ben miydim onlar?
Ruhum muydu beni ele geçiren?
Karanlıkta yankılanan silüetler,
Bir gölge kadar soğuk, taş kadar derin.

Biri yorgun, diğeri anlamsız sade,
Bazıları öfkeli, biri pişman hâlde.
Kimdi bunlar, neyin nesiydi acaba,
Ne anlatmaya çalışıyorlardı bana?

Belki de içimde uyuyan benlik,
Kendini göstermek için çırpınıyor.
Ama neden bana sesleniyor ki,
Zaten ben değil miyim onu susturan?

Belki de fazla geldi bu karanlık.
Bir sır gibi sustu içindeki çığlık.
Görünmekten mi ürktü, yoksa
Kendi gerçeğine bakmaktan mı?