Sonsuz yalnızlık Şiiri - Mehmet Özer

Dalmışım gökyüzünün uçsuz bucaksızlığına
Gecenin kör karanlığına
Yıldızların parıltılarıyla oluşan aydınlığa
Düşünmüşüm yüreğimde cayır cayır yanan sevdamı
Kara gözlerindeki ateşe duyduğum hasret gelmiş aklıma
Sonra iki damla tuzlu gözyaşı düşmüş yanaklarıma
Saçlarını hatırlamışım hüznümle okşadığım saçlarını
Öpmeye doymadığım nemli dudaklarını
Anımsamışım yağmur kokan toprağı
Yazın kuru sıcağında
Dağların doruklarında
Erimemek için direnen bembeyaz karı
Şafakla doğan güneşe haykırışımızı
Ve kulaklarımı parçalayan
O kapı gıcırtısına açtım gözlerimi
Odamın boşluğunu gördüm
İşte o an anladım
Sonsuz yalnızlığı.