Sonsuz Mavi Şiiri - Mete İlkyaz

ey ruhumun kocamış tanrıçası
şişirilmiş erdem
sönmüş yüz
ve vedası gerçekliğin
yitik özüne
ey körpe dünya
ve
büyük patlamanın ölümcül sesi
ve suskunluğu evrenin
hepinize ve her şeye
gülüyorum katıla katıla
kulaklarımda patlamanın çınlaması
evrenin düzensiz hamurunu yoğuruyorum
hep birlikteyiz artık
yani düm düz bir çizgi
sonsuz maviyiz

ve hiçlikte mızıka çalan bir çocuğun hınzır gülüşü
bizi çağırıyor
bu son gülüşümüz
ve son günümüz olacak
biliyoruz.