Hayatındaki boşluk alıp götürse seni,
Sonsuzluğun içindeki kimsesizlikten.
Bütün gerçekler çıkmış gözlerin, dillerin arasından;
Tutsam şu kimsesiz ellerinden,
Sürüklesem seni sonsuzluğa.
Nebula misali gözlerin,
Bulutlu bakışlarından hayaller,
Yıldız kadar parlak gerçekler,
Süslese kimsesiz boşluğunu.
Yeter mi sonsuz kimsesizliği durdurmaya.
Kayıt Tarihi : 15.3.2020 13:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!