Ey Rab!
Sana geldim, elimde ne zafer ne de sözcük—
yalnızca sönmüş yıldızlar gibi bir sevda
ve gecelerin omzuma yüklediği suskunluk.
Dünya ağır geldi dizlerime,
yüzümde kırık bir secdeyle düştüm eşiğine.
Ne bir sesim kaldı içimde,
ne de ismimi çağıran bir yankı.
Bir tek adın var şimdi dudaklarımda—
en aydınlık karanlık,
en suskun çığlık.
Ey Rab!
Gönlüm, ıssız bir çölde kaybolmuş serap.
Rüzgâra tutundum, savruldum,
bir yaprak gibi ağladım içimde.
Ne eller tuttum gerçekti,
ne de yollar ışık...
Ama bilirim,
senin katında kaybolmak bile
bulmaktan güzel.
Senin sessizliğin,
bütün kelimelerden daha yüksek konuşur.
Kapındayım işte,
bir “âmin” kadar yakın sana.
Ne dünüm var elimde,
ne de yarınlara dair bir harita.
Sadece sen varsın,
ve ben,
bir hiçliğin ortasında
seninle var olan.
Kayıt Tarihi : 8.7.2025 15:42:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!