Sonsuz Aşk Şiiri - Şimdilik Mısra

Ama öylesine bir aşk değil bu.
Zamana yenilmeyen, mesafelere küsmeyen,
yıllar geçse de kalpten eksilmeyen bir aşk bu.
Ne eksiliyor, ne soluyor…
Sadece büyüyor.
Sessizce, derinlemesine, ömür kadar,
belki de ömürden bile uzun.

Sonsuz aşk;
birinin varlığına değil,
yokluğuna bile kıyamamaktır.
Bir fotoğrafa bakarken
gözlerinde bir damla ışıltıyla gülümsemektir.
Sesini duymasan bile,
kalbinde konuştuğunu hissetmektir.

Bu aşk, günlüklerin arasına sıkışan cümlelerde değil,
her sabah uyanırken edilen şükürde gizlidir.
"İyi ki var" dediğin her an,
biraz daha kök salar yüreğinde.
Çünkü sonsuz aşk,
sadece birine ait olmak değildir;
birini, kendinden bile çok korumaktır.
O üzülmesin diye,
kendi acını saklamaktır bazen.
Onun yolunu aydınlatmak için,

karanlıkta yürümeye razı olmaktır.

Zaman geçer, saçlar ağarır,
eller titrer belki…
Ama bakışlardaki o sıcaklık,
o içe işleyen tanıdıklık hiç değişmez.
Çünkü gerçek aşk,
yüz değil, gönül ezberler.
Ve gönül bir kere sevdiyse,
bir ömür saklar o sevgiyi.

Sonsuz aşk,
"ben" demekten vazgeçip "biz"de kalabilmektir.
Yorulduğunda yanında nefes bulan,
güçsüz hissettiğinde bile seni güçlü gören birine
sığınabilmektir…
Ama en çok da,
birlikte susabilmek,
birlikte dua edebilmektir.
Ve bazen sonsuz aşk,
ne bir veda, ne bir başlangıçtır.
Kalpte atan sessiz bir bakıştır,
bir ömre değil, bir an’a yakışır.
Aynı gökte iki ayrı yıldız,
ama hep aynı geceye yakındır.