Sonsuz Acı Şiiri - Mesut Çetinkaya

Yüreğimin içine işlerdi buğulu bakışların
Bin türlü bahane bulurdum olmak için sana yakın
Sana olan aşkımın asla değildin farkında
Yine niye dalgınsın diye sorardın hep bana

Her zaman bana en iyi dostumsun derdin
Diyemezdim arkadaşım diyeceğine sıkıp öldürseydin
Kaybetme korkusu gelirdi hemen aklıma
Razı olurdum sade ve sadece arkadaşlığına

Tanışma teklif eden bir daha aramazdı seni
Sende hep merak etmiştin bunun nedenini
Ertesi günü karşılarına dikildiğimi nereden bilecektin
Müdavimi olmuştum bu yüzden nezarethanenin

Üniversite sınavı çıkışı nasıl geçti dedin sınavın
Her soruda niye yazıyordu dedim senin adın
Anlamamış demek istediğimi şaşırıp gülmüştün
Doğruydu dediğim baktığım her yerde adın ve görüntün

Yıllar geçti okulun bitti geldin mahalleye
Güzelliğin iyice nam saldı el alemin dilinde
Her gün isteyenlerin biri gelip biri gidiyordu
Bu durum beni iyice deliye döndürüyordu

Bir gün arkadaşlar ile otururken kahvede
Dediler Leyla’yı veriyorlarmış bir mühendise
Ne varsa yeryüzünde sanki bir anda üstüme yıkıldı
Herkes neden böyle tepki verdiğime şaşırmıştı

Uzun süre sonra kendime geldiğimde
Kalmamıştı artık kahvede ne cam ne çerçeve
Koluma girip götürdüler evime arkadaşlar
Hala şaşkın şaşkın yüzüme bakıyordular

Düğün günün geldi biniyorsun arabaya
Bu beden inan dayanamaz bu acıya
Sen gelin olup giderken bu diyardan
Gidiş biletimi kesmiş oldun bu DÜNYADAN