Sönmüş Adımlar Şiiri - Ecir Demirkıran

SÖNMÜŞ UMUTLAR

Karlı dağlar soğutmaz,gönlümdeki Ateşi
Hüsran közüne döndüm, bakarken geçen düne
Beynimde canlanırken, yokmuş cihanda eşi
Bir gün gelir ki kader, ferman yazar döngüne
Sanmaki unuturum, içimdeki sevgini
Kuş gibi çırpınsanda, bulamazsın dengini.

Bakma gönül, yollardan, silinmiş ayak izi
Bendeki bir hayaldi, dertler üstüme geldi
Bir pervane olmuşum, serde hülya denizi
Gözleriydi aklımdan, deli duygular çeldı
Çözüldü birer birer, bu aşkın bilmecesi
Meğer ne çok yalanmış, biterken eğlencesi.

Bu fakir dünyamı gör, üryan durur karşında
Sersefil bir sevgiden, başka sermayem mi var
Yenik düştü hayatım, bu sevda yarışında
Ya derdime derman ol, ya örme dertten duvar.
Kurudu gözlerimde beklerken göz yaşlarım
Hep umuda koşarken, geçti kışım baharım.

Cevrine katlanmak zor, ne çok nazın var senin
Cümle alem bilirki, cefanı ben çekerim
Hasretin hep diridir, göze düşmüş desenin
Elimde senden kalan, ne var ne yok dökerim
Yalnız kalan gönlümde, bir sen yoksun vefasız
Yıkılır üstüme gam, günüm geçmez cefasız.