Songül Orhan Şiirleri - Şair Songül Orhan

Ufukda bir çizgi İstanbul
Bazılarının ekmek kapısı
Bazılarının umut kaynağı
Bazen bir nokta,bazen bir virgül
Ama herkes için başka bir anlam İstanbul

Belki bir hiçim senin için,
Bir kum tanesi kadar küçük,
Belki bir okyanusum
Özgürlük kadar soğuk
Belki bir gülüm üstüne basmaya korktuğun
Belki bi dikenim

Kapan
Kapan gözlerim,bir daha açılma
Kapanki görmiyeyim seni
Kapanki sevmiyeyim seni bir daha
Karanlıklara bırak beni sonsuza kadar
Yok olayım varlığımda

Ölüm gibi sessiz tenin,
Ölüm gibi acımasız ve ruhsuz…
Sevginin bir damlasını bile hissetmemiş,
Taş duvarlar kadar soğuk,
Buz gibi bir kalp…
İçinde ne sevgiye nede sevgiliye yer var,

Anlat bana onu anlat,
Ne kadar güzel olduğunu,
Anlat bana onu anlat,
Onu ne kadar sevdiğini.

Büyülendiğini söyle,

Geçmişden geleceğe
Geçen bütün zaman gibi
Sende geldin geçdin hayatımdan
Bana getirdiğin acı,
Bana getirdiğin gözyaşı,
Geçmişe dönüp baktığımda

Bir balığın sudan vazgeçişi gibi
Bir annenin yavrusunu terk edişi gibi
Tırnağın etten ayrılışı,
Nefesin bedende son buluşu gibi
Vazgeçtim sevdamdan

Yanağındaki bir yağmur damlasında
Belki avuçlarının içindeki sıcaklıkda
Yada tenini okşayan ılık bir rüzgardayım
Ama hep ve yanlız senin yanındayım

Yapayalnızım bu dünyada
Korunmasız,muhtaç ve kırgın
Elimi uzatıyorum
Bomboş bir dünya karşımdaki
Sesleniyorum
Duyduğum sadece kendi sesim

Bende nerde olduğunu sorma bana
Bende sen bir hiçsin
Bitmişlerin tükenmişlerin takendisisin
Yırtıp attığım bir defter
Silip karaladığım bir ömürsün
Sevginin bittiği yerdesin