Sonbaharda İntihar Şiiri - Emre Saka

Seni hep sonbaharda intihar eden sararmış yapraklara benzettim
Geçmişte yaşanılanları bir tarafa atmışsın
Vazgeçmişsin hatıralardan
Hatırların sararmış solmuş yapraklarından

Seni tanıyamıyorum artık
Garipleşmiş hayatın penceresinden kendi bırakmışsın
İşte şimdi sen de sonbaharda intiharın eşiğindesin

Sanki kafayı bulmuş mayhoş olmuş ve kendini bırakmışsın
Hayatı ise yan cebine koymuşsun
Yani gerçekleri ve sevgiyi

Şimdi sen neredesin nerelerdesin
Yani aklının içinden geçen otobüsler hiç dur durak bilmez mi
Yanı başındakileri hiç görmez misin mesela

Sen bir defa sonbaharın düşen yapraklarına tutulmuşsun
İntiharın eşiğindesin sararmışsın solmuşsun
Üflesem rüzgar konuşsam poyraz olacaksın
Sen bir defa
Sonbahara yakalanmışsın işte

Tek başına çaresizleri oynuyorsun
Kendi kendini yiyip bitiriyorsun
Neden hayatın güzel penceresinden bakmıyorsun da
Çirkinleştiriyorsun kendi çapında

Yanı başındakileri hiç görmüyor musun
Elbet bir gün seni sen yapacak birisine rastlarsın
İşte o zaman anlarsın

Tek başına olmaz
Ağlamakla eline bir şey geçmez
Kendi kendini parçalıyorsun kendi içinde
En azından bağlanmalısın gerçeklere
Sırtını çevirmemelisin
Sonbahardaki yapraklara benzememelisin

Gel istersen yaşamı beraber yaşayalım
Sen kolay kolay pes edemezsin
İntihar edemezsin
Sonbahara benzememelisin

Dünyanın sıkıntılarını bir tarafa at
Ve yaşa yaşayabildiğin kadar
Güzelliklerle sevgilerle aşklarla
Yaşa işte yaşayabildiğin kadar.