Sonbahar Sendromu Şiiri - Çağlar Özler

yaşamını,
bir gun sevilebilme ihtimali uzerine kurmuş
bir adam duşun...

insanları anlayana dek,
insanlar tarafından anlaşılabilme umudunu
surekli erteleyen bir adam...

hayatı sorgulamaktan usanan
ama bunu yapmaktan
asla vazgeçmeyen bir adam...

ilkin ruhsuz diye aşağıladığı
beton duvarlarla,
zaman geçtikçe arkadaş olan;
yureğini yazdığı şiirlerini
onlarla paylaşan bir adam...

yazgısının,
karşılıksız aşklardan ibaret olduğuna
bir turlu inanmak istemeyen;
ama gunden gune
bu gerçeği kabullenen bir adam...

denizin mavisine susamışken,
gokyuzunun mavisiyle idare etmeye çalışan;
ve sırf bu yuzden,
yağmuru sevmeyen bir adam.

mutluluğu kuçuk şeylerde arayan;
kendini iyi hissetmek adına
yalandan gulumseyen;
gozyaşlarını ise,
kimse gormesin diye
yalnızca yastığına doken;
para pul yerine
sevgi biriktiren bir adam...

adam gibi sevilmeye hasret
ama adam gibi seven bir adam...

13-10-2001 / Eskişehir