Sonbahar Rüyası Şiiri - Hüseyin Turhal

Bir cam kenarında, sisli bir perşembe
Öğleden sonra kahvesinin buğusu yükselirken.
Zamanın nabzı yavaşlar,
Sokak lambaları erken uyanır.
İçeride,
Düşünceler bir tavan arası gibi dağınık.
Eski bir şarkının nakaratı döner durur,
Unutulan bir sözün tınısı,
Kayıp bir anahtarın parıltısı.
Dışarıda,
Rüzgar, parktaki ağaçların kederini fısıldar.
Yapraklar,
Kendi hikayelerinin kahramanları,
Sarı, kızıl, kahverengi –
Yere düşerken bile dans ediyorlar.
Hayat, o andır işte:
Beklenmedik bir sessizlik,
Bir köpeğin havlamasıyla bölünen,
Sonra tekrar derinleşen.
Ne geçmiş, ne gelecek; sadece şimdi.
Ve ben,
Bu anın içindeki küçük bir nokta,
Gözlerimi kapatıp dinliyorum
Yağmurun pencereye anlattığı sırrı.