Sonbahara III Şiiri - Kerem Kırcı

papatyalar hayattayken
senle yeşile gitmeye çabalardık
gittikçe kompleksleşen yaşamı
inadına sonbahara bağlardık

kitapların sonunu bağlayan kadın, başlayamayan cümlerimde neden siz varsınız? acaba burada olmak ister misiniz bilmem ki.
belki şu duyduğum müziğin bana getirdiği anlam yüklü bir trenin içindesiniz. raylar kırılmış yolda kimi kazalar yaşanmış
belki ölmüş olabilirsiniz ama karşımdasınız. size üç kelime söylemeyi çok istedim ama dudaklarımın arasından ancak yeşil çıktı.
belki bir gün yeşile beraber gider ve yeşil oluruz.

acaba siz aynaların yalnızlığını bilir misiniz? herkesi göstermekten sıkılmış, içine kapanmış ve şişman gösteriyor diyerek
küfredilmiş aynalar. her yerdeler ama aynalar bunlar sonuçta. sizi ben, beni siz gösteren karaltılar.
belki aynaya baktığımızda birbirimizi ayrık doğrular olarak görürüz artık. ancak ben bunun sözünü veremem sonuçta siz
benim içimde tekrarlanan bir şarkının klarnetli yerisiniz.

papatyalar ölse de
senle yeşile gitmeye çabalardık
bir hiç uğruna olan yaşamı
inadına sonbahara bağlardık

kırıklı fay hatları var aramızda. hani derler ya bir kıvılcım yeterdi diye o hesap. ama ben kim kıvılcım kim?

kitapları güzelleştiren kadın, matematiksel olarak hesaplanamayan bir durumdayım. etrafım bir alev çemberi ve ben ahşaptan
yapılmışım. belki beni toplar, çıkarır, böler, çarparsınız. bir sonuca varır mıyım bilmem ama karmakarışık olmak benim doğamda var.

sezeni dinlerken
papatyaları beraber yaşatırdık
yalnız kaldığımız anları
inadına sonbahara bağlardık

aynalar orada ve sıkkın herkesten
biz tutturmuşuz bir tren
yeşile gidiyoruz
ne unutkanlık ne bacaklarımın ağrısı
bir zorluk olmamalı sonsuz çabadan

kırıklı fay hatlarına sonbahar yaprakları düşerken
bir kıvılcım arardık
beni duygularımla tanıştıran kadın,
ahşap olgular gösterdik birbirimize
aynalardaki yalnızlığı anlayamadık

papatyaları sularken
yeşile bir adım uzaktaydık
biz her olguyu ve aynaları
inadına sonbahara bağlardık

inadına sonbahara bağlardık