Sonbahar Şiiri - Furkan Çilkaya

Sonbahar sabahlarına uyandım ansızın
Cansız, boş ve sıkıcı; tanıdık geldi varlığı
Uzak değildi bana aksine hep yanı başımdaydı
Yalnızlığımı betimleyen bahar, yine sıktı canımı

Bu baharda soldu çiçeklerim, bu baharda yandı içim
Nefes almak istedim ilk defa böylesine için için
Umutsuzluğa hapis, kalmadı heves yaşam için
Ne hacet yalnızlığa, sadece buruk içim

Tek başıma kaldım bu bahar, tek başıma yaşadım bizi
Sen ne kadar inkar etsen de elbet kalır izi
Yalnızlıkla doğmuşum, yalnızlık bana bir doğum izi
Takındığım maskelerin, maalesef ki yüzümde kaldı izi

Bu baharda ilk defa gördüm, ilk defa tanıdım beni
İnkar ettim kaç kere, kabul etmedim olduğumu böyle biri
Cansız, boş ve sıkıcı; sadece bunalmış, sadece sıkılmış biri
Bu sonbahar da benmişim, tanıdım tekrar kendimi