yeni doğacak umutların
tohumları düşüyordur belki toprağa
nekahet midir
yoksa ölümün son nefesi midir bu uyku
koparır canı tenden
bu ayrılık seremonisi bu boran
sararan yaprakların son veda hutbesidir bu ağaçla belki de
sessizliğe bürünmüş
ölüm matemiyle solunmuş gibi dağlar
mevsimlerin sonu gibidir
bu sessizlik bu hüzün
ne ilk nede ne de son olacak bu yalnızlık
yeni bir dost eliyle açılacak kapılar belki de
bir gün gelecek sararacak bütün yapraklar
gökkuşağı çalacak yerden bütün renkleri
hayat akıp gidecek su gibi
ketum
yeni bir umut yeşerecek o gün belki de
verdiğini geri alacaktır toprak bir gün
ne evvelidir bu döngü
nede ebedi
ayrılık zamanı gelince cürümün faili midir hazan
mevsimlerin sonu olmayacak sonbahar
Kayıt Tarihi : 10.10.2014 20:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!