Sonbahar Şiiri - Hakan Gezik

Sen giderken yârim,
Sen bende yiterken,
Bir tutam yaldızlı semayı,
Farkında olmadan
Yeşili, maviyi, moru, turuncuyu...

Sen bende yiterken yârim,
Hilali, dolunayı, yeniayı,
Gökkuşağının cümle ahengini
Sürükleyip götürdün.

Sen yiterken benden,
Takvimde sararmış yapraklar
Çorak sahra,
Güller, gelin duvakları, menengiçler,
Ve ne varsa sana ait,
Bende yaşayan ne varsa, kayıp gittiler.

Sen giderken,
Ben kader dedim; sevdam
Sana yâr olmaz.
Seni gelip bulan,
Hummalı, sıtmalı
Bir dermansız yara,
Olsa olsa gelip seni bulan.

Bende nice kapanmaz yara,
Sebat, çölde ağır bir hilat.
Yaz günü, buza kesmiş nehir.
Ayazda inleyen erik ağacı.
Ağırlığınca yol bulup esriyen hüzün,
Sararmış takvim yapraklarında kalmış aşk.

Hani demiştin ya, unutursun beni!
Unutmuştum ben de yârim.
Aklıma düştü, hatırladım birden.
Hatırladım tebessümle, yine seni yârim.

Sahi o vakit, ılık bir ilkbahardın koynumda;
Şimdi, buz gibi bir sonbaharsın yapraklarımda.