Sonbahar Şiiri - İlyas Memiş

Bir hazan mevsimidir sinelerde sonbahar,
Savrulan yaprakları, kırılan dallarıyla…
Yağmurları gözyaşı, rüzgârı hasret kokar,
Sararır bağ bahçeler rengârenk gülleriyle.

Değişir her tarafta ışıltısı baharın,
Değişir kapkaranlık bulutlarla gökyüzü.
Kapatır ufukları gölgesi dorukların,
Şafakların ardında günler arar gündüzü.

Düşer çiy taneleri her sabah gün doğmadan,
Bir mateme bürünür baştan başa ovalar.
Vadilere pus çöker, karlı dağlara duman…
Göçmen kuşlar çekilir, ıssız kalır yuvalar.

Bir zeval, bir ayrılık, bir vedadır yaşanan...
Vefasız ihtişamın ızdırabı ardından.
Sarar solgun dağları tüm kasvetiyle hicran,
Sürgüne gider sanki tabiat öz yurdundan.

Baharın saltanatı günbegün kaybolurken,
Anılara gömülür hatıralar süsüyle.
Ve bir hazan mevsimi hüzünle son bulurken,
Yeryüzünü kuşatır kış beyaz örtüsüyle.

Sonbahar tabiatın değişen neşesidir,
Sonbahar solan düşler, sarsılan hülyalardır.
Sonbahar bir yepyeni başlangıcın sesidir,
Aslında her sonbahar ne son ne de bahardır.

Kasım 2008