Sonbahar -3 Şiiri - Ahmet Berat Ünal

Sonbahar deyince hatırlarım;
Yalnız kalan aşkı,
Kurumuş zambakları.
Duyar gibi olurum bazı,
Rüzgârda okunan ayrılık şarkısını.
Ya ben dağ başında çobanım;
Ya tarlada hasatçı.
Nasıl kabûl edersen et!
De ki: toprağı eken çiftçi ne eker?
Kışa hazırlık.
Kargalar konmuş evleğe
Buğday yer.
Bizim komşu kızı, komşu köye
Gelin gider.
Ben, sonbahar denince,
İçimde gariplik duyarım.
Sanki ayrılan yaprak ben,
Daha nasıl desem!
Rüzgârın önünde savrulan,
Bin parça bulutlara kalkan,
Ben bir yaprağım.

Noter n. 3616