Sonbahar Şiiri - Mustafa Kaynak 2

Gökyüzü kararırken sessizce,
Serin bir hüzün düşer yapraklara.
Güneş kaybolur, gölgeler uzar.
Ayrılık uzun sürer sabaha kadar.

Rüzgar yavaşça dokunur dallara.
Her yaprak sallanır düşer toprağa.
Toprak bağrına basar, kucaklar.
Tekrar hayata döner her bahar.

Yağmur yağar, toprak kokar yollar.
Her damlada bir hatıran var.
Yerlerde sararmış ıslak yapraklar.
Solgun ama hep güzeldir sonbahar.

Rüzgar savrulurken ellerimde,
Her esintide ismini fısıldar.
Yerlerde sürüklenir yapraklar,
Hep böyledir hüzünlü sonbahar.

Renkler soldukça azalır umutlar.
Gözlerimin önünden geçen hatıralar.
Ne kadar uzaklarda olsam da,
Aklımda kalan o son gülüşün var.

Kurşuni gökyüzü konuşmaz, suskun.
Artık rüzgâr esmiyor ortalık durgun.
Zifiri karanlık çöktü sokaklara.
Elveda etme vakti geldi bana.

Gözümde canlanır eski hatıralar.
Ayrılık çok zor her sonbahar.
Geçmişin izleri taş kaldırımlar.
Seni unutamam sarı sonbahar.

Mustafa Kaynak