Son vuruş 4 Şiiri - Meral Vurgun

bir yalancı baharmış çocukluğum
şimdi susuyorum Anu
ölüler gibi sessizim
unuttum serçeler gibi sevişmeyi
acım var
kanıyor ruhumun her yeri

karlı bir dağ gibiyim
başımda küme küme bulutlar
yağmur taşıyor üstüme
yangın yerine su çekmesi gibi
itfaiye erlerinin
çıldırasıya yalnızım, çıldırasıya üzgün
beni bırakma Anu...

meteliksiz bir serseriyim ben
yırtık taban, ve aylak
arşınlıyorum sokakları yalınayak
sıcak bir yorgan gibi özlüyorum
oysa öldü içimdeki deli kısrak
son öpüşlerin kekre tadı
kanıyor dişlerimin arasından
ve ben yeni uyanıyorum
beş mevsimlik bir rüyadan

bana bir şeyler söyle Anu
son gülüşün son vuruşu düşüyor kirpiklerime
ya da piyano çal
ya da ne bileyim
bir şarkı söyle eski zaman sevdalarını anımsatan
yani kır bu uğursuz suskuyu
bir sokak köpeğinin taşıması gibi yavrusunu
taşıyorum bu iflah omaz yüreği ağzımda
oradan oraya
ya da bir sigara ver
doldurayım ciğerlerimi
bomboş bu gün içimin arenaları
akustik bir gitar teli gibi inliyor damarlarım

gel Anu
usulca süzül odama
ayağının tozuyla uzan yatağıma
yorganım ol
bütün dünya duysun seviştiğimizi
bilirsin, ben aşığım sana

ben sana yüz kere
bin kere aşığım Anu
artık soyun kabuğunu
soyun ve beni giyin
gelmeden bu köhne dünyanın sonu...