Son Vapur —sevdanın Son Durağı

Rıhtımda akşam içimde bir yangın
Deniz susmuş martılar bile kederli
Bir elvedayı taşıyor rüzgâr sessizce
Sen gidiyorsun ben paramparça bir deli

O vapur kalkarken bir yürek sarsıldı
İçimde bir ömür kırıldı sessizce
Bir mendil değil ellerim titredi
Senin adın kaldı avuçlarımın çizgisinde

Gözlerin ah o gözlerin
İçinde hem cennet hem cehennem saklı
Ben o gözlerde kendimi bulmuştum
Şimdi bakıyorum sadece hüzün var ardında

Bir zamanlar sevdaydı şimdi ayrılık
Bir zamanlar gülüştük şimdi suskunluk
Bir zamanlar biz vardık şimdi ben varım
Bir iskelede rüzgârla konuşan yalnızlık

Yüreğim bir gemi rotası sensin
Her dalga seni getirir her fırtına adını söyler
Ne yana dönsem sen ne yana baksam sen
Deniz bile seninle dolu ben sensiz eksik

O vapurun dumanı göğe karışırken
Benim dualarım da sana karıştı o anda
Gitme dedim içimden sesim çıkmadı
Bir kelimeyle yıkılırdı dünya diyemedim kal

Ah sevda sen ne ağır bir imtihan
Bir gülüş uğruna yanar koskoca insan
Sana uzanan ellerim havada asılı kaldı
Bir veda bir susuş bir daha dönmeyen zaman

Şimdi her gece o limana giderim
Senin ayak izlerini öper dalgalar
Her yıldızda yüzünü görürüm
Her rüzgârda adını duyarım ağlar kalbim

Bir umut var hâlâ sönmeyen inatçı
Belki bir gün döner bir rüya olur bu hasret.
O son vapur geri gelir
Ve sen yine o güverteye çıkarsın gülümseyerek

Ama bil ki sevdam hiçbir limanda bitmez
Bu yürek seninle yanar seninle direnir
O son vapur kalktı
Ama Kul Ortak inmedi içinden
Çünkü o vapurda kalan
Sevdayla ölmeyi seçti sessizce

KUL ORTAK