Son Ümit Şiiri - Mehmet Yücel

taşları ağlatamazsın
ağlayan gökyüzünün göz yaşları düşer
gülen güneşin ışıkları düşer
yosun tutsun istiyorsan atacaksın denize
kim demiş cansız diye
son ümidi harcamadan vazgeçmem bilirsin
cansızdan can istemek te dahildir buna
beni atşe versen ne çıkar
yakamazsın
yangınların kül etmediği şeyler de var

son ümit depreşince bir şeyler oluyor bana
anlam dilenmeye çalıştığım hayat
alıp götürdükçe bir yerlere
bakıyorum ister istemez
kızıl saçlı bir kız çocuğu var şurada
eli ayağı pisliklerler içinde
aç ve sefil
kırıntılarını topluyor çöplükten tükenişin
yaratılış değil bu
yaşlı gözlerle karnını doyurmaya çalışan bu kız
ne çok şeyi yok etmiş yozlaşmış beyinlerde
körelmiş gözlerde

son ümidimi sordular dün
sorguladılar
aradılar taradılar
tükendi sandılar
oysa beslendiği bir şeyler var
kargaşanın ortasında kalmış
ama alçalmamış

alçakların ortasında alçalmamak diye bir şey
olur mu diyeceksin biliyorum
aykırılık var
düzensizlik var
son ümit tükenmiyorsa
bir bildiği vardır elbet
kimin diye sorma sakın