Son Söz Şiiri - Burhan Sevimligil

Sen bu masum ömrün en dibisin,
Akıtılan gözyaşının en pisisin.
Sözünde duranın değil, yalanın izisin;
Sen, şerefli bir ismin cehennemisin!

Biriktirdiğim ne varsa yandı,
Sözüne güvenen gönlüm utandı.
İnandığım her şey mi sende yalandı?
Sen, şerefli bir ismin cehennemisin.

Düşlerde süzülürken kar beyaz atlar,
Şükre vesile oldu sayende yıkılan muratlar.
Gözyaşın yalanmış; o alçak suratlar…
Sen, şerefli bir ismin cehennemisin!

Derinde sakladığım ne varsa yandı.
Kader, bunun için mi adını bin kere andı?
Mutsuz evliliklerin çocukları—işte o andı…
Sen, şerefli bir ismin cehennemisin.

Ben bile bile kandım, dedim: “Belki bugün değişir.”
Yüzüne bir gülüş düşer, kalbim yeniden genişir…
Meğer içimde yanarken senin kalbin serinleşir;
Sen, şerefli bir ismin cehennemisin.

Ne ben senin gölgene tutsak kalırım,
Hicranı düne asar, yeniden doğarım.
Seninle de başlamadı ki bitmez baharım…
Sen, şerefli bir ismin cehennemisin!

Ben rüzgâra kapılmış bir yolcuydum;
İlk değildim tuzağa düşen, ne de sonuncuydum.
Ne sevginin meraklısıydım ne hortumcuydum.
Sen, şerefli bir ismin cehennemisin!

Şimdi ne kaldı ki yüreğe faydan?
Ben razıydım; istedim zehrini haydan.
Yalanlar söylerken yüzün parlaktı aydan.
Sen, şerefli bir ismin cehennemisin!