Son Siren Şiiri - Nilüfer Albayrak

Ben aşkın tuzağına düştüm.
Sevmem dedim…
Ama sevdim.
Oysa hayatımda sorumluluklar vardı,
İnsanlarım vardı, gayem vardı, amacım vardı…
Peki ben neden düştüm bu tuzağa?

Bugüne kadar sevilmedim.
Sevemedim ben de aşkı…
Ve şimdi, bu yangın yüreğimde niye?
Aklım ve kalbim…
Birbirine karışıyor.
Doğruyu ayırt edemiyorum artık.

Rüyalarım boşuna mı?
Tanışmamız tesadüf mü, yoksa tevafuk mu?
Aşkı sevmezken…
Nasıl çıktın karşıma?
Neyin bedeli bu? Neyin ödülü?

Hadi bak aynaya,
Kaç kere zorladın kendini…
Kaç kere dedin “Seni kim ne yapsın?” diye.
Ve şimdi…
Bu son ambulansın acılı, son siren sesi gibi çarpıyor kalbim.

Bu acıyla atan kalbimin ritmi…
Yakıcı.
Kim öldü? Ben mi?
Yoksa güzel sevgim mi?
Anlayamadım…
Şimdi hangi taraftayım?

Kalbimin derinlerine batan sen…
Koca bir cennet misin?
Yoksa sensiz geçecek olan…
Cehennem ateşi mi?
Hangi günahın bedelsin,
Yoksa sevabımın armağanı mı?

Bütün bunlar içinde…
Kaybolmuş bir ben,
Yanıyor…
Senle eriyen bir beden…
Ve sahneden çekiliyorum…

Ve sonra…
Sessizlik.
Sadece kalbim durduruyor…
Ve ben… Ve ben…
Seni kaybettim.