Şairin Son Şiiri Bu Şiiri - Azrail Kartal

Şairin Son Şiiri Bu”

Şairin son şiiri bu…
Ne bir kitapta yer bulacak,
Ne bir dudakta okunacak.
Bir kalbin en kuytusuna kazınacak sadece,
Sessizce, kimsesizce,
Senli bir acının altına imza gibi atılacak.

Ağır geliyor artık bu kalem,
Sana yazmak bile can yakıyor.
Oysa bilirsin,
Ben her kelimemi senin gözlerinden alırdım,
Her harfi ellerinle tamamlar,
Her noktayı kalbimle koyardım.

Ama şimdi…
Ne ellerin var yanımda,
Ne gözlerin bana bakıyor.
Bir yabancı gibi geçiyorsun içimden,
Bir yabancı gibi sessiz,
Ama hâlâ en çok sen gibi.

Sevmenin bir dili varsa eğer,
Ben onu seninle sustum.
Yüz bin kez sevip,
Bir kez bile söylesem yetmezdi sana.
Ama sustuklarım çığlık oldu içimde,
Ve şimdi bu son şiirde yankılanıyorlar.

Yazdığım her satır
Bir veda aslında.
Her mısra, bir hatırayı toprağa gömüyor,
Her dize, bir ömrü ağlatıyor.
Seninle yaşanan o deli zamanlar
Şimdi bir cenaze sessizliğinde bekliyor.

Ben seni severken,
Kendimden vazgeçtim.
Şiirlerimi yaktım,
Hayallerimi susturdum,
Ama seni içimden atamadım.
Şair bile olsam silemedim ismini
Bu kanlı sayfadan.

Şairin son şiiri bu,
Çünkü bu şiirle bitiyor kalemimin nefesi.
Artık ne aşk yazılır bu kalpten
Ne umut…
Sen gittin,
Ben yarım kaldım.

Duy şimdi,
Bu dizeler senin için ağlıyor.
Bu harfler kanıyor,
Bu satırlar çöküyor.
Her kelime seni özlerken
Bir başka beni öldürüyor.

Şairin son şiiri bu…
Bitti artık sevda masalları,
Gökkuşağından düşen hayaller,
Sana yazılmış umutlar.
Bu şiirle veda ediyorum sana,
Ve seni en çok sevdiğim yerden,
Kalbimin tam ortasından söküyorum.

Sakla bu şiiri bir gün okursan diye,
Ama okurken ağla…
Çünkü bu şiiri bir ölü sevda yazdı.
Ve bu son dizeler,
Sana değil,
Sana yazılamayanlara ağlıyor

Söz :Azrail