Son Sefer Şiiri - Halil Ömer Keskin

SON SEFER

Dünya handır, süse kanma
Rabbimize verdik ahît
Ellerin boş gidip yanma
Tövbe eyle, varken vâkit

Yaşam bâki değil, insan
Hâk'k eyledi sana ihsân
Kadir bilmez etti isyân
Tövbe eyle, varken vâkit

Ölüm gelir çalar kapın
Ecel kuşu alır canın
Solar tenin, kurur kanın
Tövbe eyle, varken vâkit

İlân eder yanık Sal'an
Garipler yer, senin helvan
Dağıtılır, senden kalan
Tövbe eyle, varken vâkit

Ilık suyla imam yıkar
Abdest kiri pası döker
Boynu bükük evlât bakar
Tövbe eyle, varken vâkit

Kimse artık bakmaz yüze
Boyu tutmaz on endaze
Sarar kefen denen beze
Tövbe eyle, varken vâkit

Hoca gelip verir vaaz
Kılınır ezânsız namaz
Peşi sıra dua niyaz
Tövbe eyle, varken vâkit

Kabrini çok derin kazar
Taşta ismin son kez yazar
Çoğu insan belki kızar
Tövbe eyle, varken vâkit

Kalbe büyük korku siner
Soğuk kabre meytin iner
Üste tahta ıskât biner
Tövbe eyle, varken vâkit

Üzerinde toprak kalır
Münker, Nekîr sorgu alır
Hesap vermek vakti gelir
Tövbe eyle, varken vâkit

Hayattayken zaman boldur
Hoş amelle defter doldur
Dünya, ahret için yoldur
Tövbe eyle, varken vâkit

Ömer KESKİN 30.03.2018