Son Perde Şiiri - Ümit Kan

Yaşam denen bir perde açıldı bizlere.
İnsan rolünü oynayalım diye.
Ağlayarak başladı herkes oyuna,
İlk zaman roller hiç değişmedi.
Bebek olduk çocuk olduk.
Ufacık mutluluklar besledi bizi
Ama sonra…
Yetmedi.
Yetemedi bu kadarı;
Çünkü hepimiz büyüdük,
Adam olduk.
Rollerimizi seçtik birer birer.
Kimimiz kötü adamdık artık,
Kimimiz aptal birer aşık.
Kimimiz mahkum olduk,
Kimimiz cellat.
Artık konu belliydi bu oyunda
Acıda vardı mutlulukta.
Bazen roller değişti,
İyiler kötü olup başlar kestirdi.
Kötüler iyi olup kıymet bildirdi.
Ve bu oyun
Böyle geldi,
Böyle gitti….
Aslında oyuncuda bizdik seyircide
Kabul etsek de etmesek de
Bu bize açılan,
İlk ve
Son Perde.