Son Nefes Şiiri - Hilal Şahiner

Perde perde karanlık çökmüş gözlere
Sonra bir ışık doğuyor karanlıktan
Küçük, nokta kadar bir ışık
Gözler ne kadar çok kararmış,
Öyle ki; karanlıkta olduğunu
Fark edemeyecek kadar.
Sonra yürek aklı da alıyor yanına
Ve uçuyorlar karanlıktan aydınlığa
Ardından sesleniyor yürek nefse
Sen de gel, ruhu da al gel.
Gitmiyor nefis, hayati ruh da.
Ama bekliyor yürek
Sürekli sesleniyor ‘gel n’olur’ diye
Bağırıyor nefis ‘olmaz sizi sevmiyorum’ diye
Çelikten bir zincir oluyor ruha
Ve acı çekiyor vicdan, ağlıyor.
Ey sinsi, aldatıcı, aldanan nefs!
Dağları parçalayan nura
Sen nasıl oluyor da kayıtsızsın.
Ey başını, dön aslına
Başların esas sahibi
O esas nura.
Seslenmiyor nefs, duymuyor ruh.
Vicdan yine ağlıyor
‘Kıramadın zincirlerini,
Eremedin aslına.
Söyle yürek nasıl dayanırsın buna
Parçalanmaz mısın her gözyaşıyla.’
Bağırıyor yürek aydınlıktan
Zincirler vurmuş nefse,
Az kaldı bir gün öleceksin diye
Sonra bir hava esiyor etrafta
Rüzgar, toz, duman, kasırga
Bir nur saçılıyor ortalığa
Ve nefsi çağırıyor, süren doldu diye.
Yürek parçalanıyor,
Vicdan sızlıyor
Akıl kayboluyor,
Ruh ağlıyor.
Beden yıpranıyor, korkuyor nefs
Ve şeytandan son bir akıl alıyor;
Sesleniyor yüreğe beni bekle diye
Sonunda o asil ruh dur diyor,
Dur artık çok geç! ...
Hilal ŞAHİNER
2007