Son Mehtap Şiiri - Faruk Yüksel

Vakitlerin en doyumsuzu...
Ne damarımda şevk,ne içimde aşk...
Mutluluk ;duymak istemediğim.
Bekler miyim bilinmez ;
Yoksa beklemeyi mi düşüneceğim!
Lakin;feryadım nafilelerden!..
Bir muzdariplik ve son merhametim akan yaşlarda...
Ve sarar bedenimi,insan olmanın gururu...
Bir yanda yenilmemiş olmak;
Yahut öyle düşlemek,
Hani derim ki; hep aradığım teselli o son mehtapta!

Oysa vakit bu kızıllık ki;
Hep yaralar içimi ,
Ölüm o kadar yakın, dermanım o kadar aşikar!
Ben ki ne hükmeder,ne hükmedilir
Öyle duran ortada bir yürekle
Dedim ya :Belki de teselli o son mehtapta!

Dostlarım da öyle her gece ,riyasız,yalınayak ve çırılçıplak ...
Tüm benlikleriyle sessiz ve samimi;
Ve düşünebildiğin kadar günahsız...
Bin günah şahidi; dilsiz, ki o kadar tepkisiz;
Ve öyle derinden yaralayışları...
İşte dolarım bu kızıllıkta hicabıyla gecenin,
Dem be dem akla gelir hicranlı gönüller;
Hep dilimde dolaşan türkülerle ;
Derim ki:Ey gönül !Bendeki teselli o son mehtapta!