Son kurşun Şiiri - Mucize Kartal

Son Kurşun

Sana ait ne varsa;
Fotoğraflar, mektuplar, eski hayaller…
Hepsini bir bir kaldırdım,
Kalbimin raflarına sakladım.
Yakmadım, atmadım…
Çünkü aşk, iz bırakmalıydı.

Bendeki seni kalbimden sökmedim,
Çünkü sen bir diken değil,
Kanatsa da gülün ta kendisiydin.
Bazen acıttın, bazen kokladım…
Ama ben o gülün bahçesinde
Yine de sevdayı öğrendim.

Son kurşunu kendime saklamadım,
Çünkü seni sevmek ölmek değil,
Yaşamak demekti.
Her nefesimde sen,
Her bakışımda umut,
Her umudumda kanatlanan bir kuş vardı.

Yalnızlıkla dost olmadım,
Çünkü kalbim hâlâ senin adını fısıldıyordu.
Dualarımın içinde sen vardın,
Ve her duamda sevgiye dönüyordu ismin.

Sana ait ne varsa hatırladım;
Sesini, dokunuşunu, gözlerindeki ışığı…
Onları karanlığa gömmedim,
Aydınlık bir yıldıza astım,
Bir daha hiç kaybolmasın diye.

Ve şimdi…
Kül değil, ateşsin içimde.
Rüzgârım seni savurmaz,
Tam tersine hep bana taşır.
Sana yazdığım bütün şiirler
Aşkın kokusuyla çoğalır.

Son kurşun?
Hayır…
Çünkü kalbimde hâlâ mermiler değil,
Çiçekler var.
Çünkü seni silmedim,
Çünkü unutmadım,
Çünkü hâlâ biz varız…

Söz: Mucize