Son kare Şiiri - Samira Samiraninsiiri

O Karede Kaldık”

O gün,
bir anlığına mutluyduk belki…
ya da sadece öyle görünmeyi başardık.
Fotoğraf makinesi sayarken,
biz kendimizi sayamadık bile birbirimize.

“Bir… iki… üç…”
Dediler.
Sen bana baktın,
ben gülümsemeyi unuttum.

Yüzümüzde birer maske gibi duran gülüşler vardı.
Çünkü o an,
gözlerimiz çoktan vedalaşmıştı
ama dudaklarımız hâlâ birlikteymiş gibi davranıyordu.

Fotoğraf çekildi.
Zaman orada durdu.
O karede bir şey dondu,
belki de biz donduk —
birbirimize hiçbir zaman söyleyemediklerimizle…

Sen o gülüşte gizledin gitmek isteğini,
ben ise o gülüşte tuttum seni,
gitmemen için,
en azından o an, o kare bitene dek.

Çerçevesi toz tutmuş şimdi o fotoğrafın.
Ama o günkü gülümsemem hâlâ yeni,
çünkü hiç kullanmadım sonrasında.
Hiç o kadar içten gülemedim.
Ve sen…
senin gözlerinde bir buğu vardı hep,
fark etmiştim —
ama sessiz kalmıştım.
Hep susarak sevdim ya ben…

Artık o karede kaldık biz.
Ne ileri sarabildik zamanı,
ne geri almayı becerebildik.
O gün,
ikimiz de kendimizi değil,
birbirimize yalan söyledik.

Hâlâ duvarda asılısın sen,
o donmuş gülümsemenle.
Ben geçerken göz göze gelmemek için
başka tarafa bakıyorum hep.

Ama bil…
Her gece gözüm,
o çerçevenin kıyısına ilişiyor.
Ve içimden bir cümle geçiyor hep:

“O gülüşü biz dondurduk,
çünkü sonra hiç gülmedik.”