Son Güvercinler Şiiri - Hulki Can

“Arabalar şırıl şırıl ışıklarıyla
caddelerden geçerken
Ecelsiz öldürüldük.
Göz göre göre öldürüldük ey halkım, unutma bizi...
Sokak ortasından sorgusuz sualsiz vurdular.
Vurulduk ey halkım, unutma bizi..”
(U. Mumcu, Sesleniş’ten kısaltılarak)

önce sokak çocukları
sonra derin tetikçiler
yeni bir yılın başında
yeniden vurulduk halkım
hablemitoğlu, mumcu, emeç,
kışlalı, üçok, ipekçi ve diğerleri
madımak’tan gelenler de yürüyor
ne de çok aydınımız var ölü

yazıklar olsun koca vatan
yazıklar olsun sana
yazıklar olsun koca kent
yazıklar olsun sana

köprülerine yazıklar olsun
caddelerine yazıklar olsun
gökdelenlerine yazıklar olsun
parklarına yazıklar olsun
tapınaklarına yazıklar olsun

bir fahişe bile senden daha dokunaklı ağlar
bir hırsız bile senden daha erdemlidir
bir ayyaş bile daha içtendir senden
senden daha soyludur fakir bir çingene bile
bir leş kargası bile
senden daha çok sahiplenir yavrularını!

hey koca kent
hey koca ulus
yazıklar olsun size be
sahip çıkamadınız güvercinlerinize!

aydın
sahipsiz aydın
korumasız aydın
türkiye yanıyor
vatan yanıyor
ülke alev alev yanıyor
derin devletin yüksek yerlerinden
yeni neronlar kıpırtısız seyrediyor
kara yürekler çarpıntısız
kara gözler görmüyor
kirli kulaklar işitmiyor
daha akan kan kurumadan
bir avuç aydın ıssız odalarda
beklerken ölümü
gizli eller
gizli kulaklar ve
gizli gözler ülkesinde
sırada kim var?

boşalıyor yaşama kan
aşağılar soğuk
yukarılar soğuk
hep ölümlerdeyiz sokaklarda
sakıncalı ölümlerde
biz hala ölümlerdeyiz
uzun ölümlerdeyiz alanlarda
uzun ince bir arayışta
hep ölümlerdeyiz
siyah bayraklarla
aşınıyor yollar
pankartlar dalgalanıyor
her devlet teröristtir
hepimiz ermeniyiz hrantız hepimiz

güvercinler döğüşemeden öldüler
karanlığa gömüldüler
vaktimiz var yaslarını tutmaya!