Son gözyaşları Şiiri - Sandra Şentürk

Son gözyaşları damlar ruhuma rıhtımdan ; en uzaklardan beklediğim seni...
Ne umutsuz bir bekleyişti bu içinde yüz binlerce umut yaşayan...
Yaşamak diyorum ; işte yaşamak bu ; seni beklemek bir yaşam değildi bana ...
Her gün biraz daha üstüne toprak atılmak ; her gün demlenen o çayı defalarca demlemek; belki tadını kaybedene dek ...
Yüzün ekşiye ekşiye içmek yine de gönül gözüyle bakabilmek olduğun tabloya ...
Aslında çoktan zamandır paramparça olan ...
Yine de eline alıp alıp tamir etmeye çabalamak ...
Duvardaki bozuk saate ise hiç aldırış etmeden yalnızca yaşamaya çalışmak ...
Dökülen son gözyaşları acıdır bilmezsin sen...
Dökülenler bazen yürekten son kopup gidenlerdir ...
Öyle huzurlu öyle de gamsız yine de bir o kadar acı ....
O ana kadar bir mektup sandığı gibi saklarsin bir köşede yıllarca sevgiliye ait o sevgiyi...
İçi hem okunmuş hemde hiç okunmamış mektuplarla doludur ...
Zamanı gelince okurum elbet der ; doğru vakti hep beklersin sabırla...
Sonra o vakit vurmaz hiç saatler sevgili de durunca...
Öyle tutunur ki ; gözyaşları gözünün pinarina ; sevmek ister yeniden ...
Hep yalanlar ; hep aldanışlar o sevgiliyi sevmek uğruna ...
Gözyaşı bile veda etmek istemez sevgiliye ...
Oysa damlasa bir damlasa oradan ; peş peşe ..
Belki bu kadar zor olmazdı sevgiliyi unutmak...
Her yasin bir vakti vardır bilmez insan...
Yas bile vaktinde tutulmalı sonrası ruhun çığlıkları...
Oysa yas tutmaya bile kıyamaz insan ...
Gitsin istemez ; sevgili gitse bile ; kalbindeki sevgi yitip gitsin istemez...
O sevgiyi öldürmemek için defalarca öldürür yüreğini ...
Nihayetinde gelecektir o sevgili ; nihayetinde kavuşma umudu vardır ...
Ne sevgili gelir ne de yüreğindeki sevgi geriye...
İçinde öldüğünü bilmez ; hep sonradan anlar insan...
Artık gömme vakti gelip çatmıştir o aşkı...
Hayır der insan ; hayır bu olamaz ; kabul etmez ...
Ölü bir sevgi olsada ben onu hep kalbimde yaşatacağim bu mümkün ...
Kimse söküp alamaz onu benden ; o vefasız sevgili bile ...
Düşman kesilir kendine; nasıl biter o sevgi diye ..
Hani ; kilitli mektup sandiklari gibi hep saklamıştim bir köşede....
Şimdi kim alıp götürdü onu benden...
İnsan kendine düşman kesilir de bir sevgiliye düşman olmaz bırakıp giden o olsa bile...
Düşman kimdir bilinmez ...
Geçip giden yıllar mi ?
Hayat mı ...
Felek mi ?
o aşk mı ? ...
Aynada görülen o çizgili yüz mü?
Her çizgisinde sevgiliden bir parça hatıra taşıyan...
Sonra; buruk bir tebessüm ;
" O aşkı yaşadım ya bütün çektiklerime değer" dediğin ...
Ve sonra...
Sevmenin sevilmekten daha lezzetli olduğunu anladiğin zamanlar...
Sevmekten utanma...
Sevmeyen hicap duysun...
Çünkü en güzel aşkı yine sen yaşadın...
Kırgınlıklarinla ; dağınıklarinla ...
Bütün garip telaşlarinla ...
Çırılçıplak ruhunla ....
Yalın ayaklarinla
Küçük bir çocukmuşcasina...