Son Deme Kadar Şiiri - Fayık Demir

Ulu bir çınarın yalnızlığına soyundum
der pey rüzgarlar esiyordu gün batımlarıyla yitik

sonra Memduh Şevket ESENDAL hatıra geldi
hani diyordu: "Gün geçtikçe yalnızlaşıyorum ne ben kimseyi seviyorum ne de kimse beni arıyor "diyordu

ya ben kimseyi seviyor kimi arıyordum
ya sen, sen kimler için yaşıyordun

başaklar da sarardı
söyle bu yaz hangi yazın izdüşümü
ve acaba sen hala aynı sen misin

biliyorum belki beni soracaksın
bense kayıpları yaşıyorum ardısıra
bir günüm ötekine eş değil olmadı da

azrail bilseydi ve anlasaydı yaradan gibi
ne bana nede sana acırdı
olsun son deme kadar bir yaradan bilmeli ikimizi

İSTANBUL
20/06/2023