Son Dem Şiiri - İrem Aslan

Bir gunahkarin papucundamiydi cennet
Sokak kopegine su verdiginden
Hangi köyde sürer asalet
Bilir mi eller bir bardağın hikmetinden

Duymazlar gönlün agitlarini gönülden
Sessizdir acilar görülmez gözden
Bir yetim başı oksadigi mi var bilinsin
Haindir insan bakmaz ki o pencereden

Ellerinin nasir da olsa uzanir bezler
Anlar mi insan acir mi aci cekmekten
Bir beyaz çarşaf yoklugu muydu rahat tutan
Bilmezler mi yamalar ne icten ne de cepten

Yaş otuz yaşa doymamışiz
Pastaya mum koyacak yer bulamamisiz
Eksikmis yüreğimiz kursagimizda hep aşımız
Uzayliymis gibi başka dünya arariz

Var mi ki okyanuslar dolasan gözünden
Konuşunca selaleler akan ışıl ışıl dilinden
Elinden degil ayak bileginden
Opesin gelirmi iki tatli sözü yüzünden

Ömür biter umut filiz verir dibinden
Kalp alisir yaşamaya tek bir umitten
Daglari delen askla ilah-i kudretten
Siginirim Ya Rab sana dinsizin şerrinden

Dökülür sözler siirlerimle kalbine
Okumasanda kalacak sözlerim bir yerlerde
Gözümü açtım kapatirim hasretinle
Son kez sesleniyorum beni iyi dinle
...
Ben seçtim evet bu kum Fırtınasini
İlâhî bir güç kopardı gönül bağlarımi
Bilseydim ki ellerin olacağını
Ellerimle keserdim sana giden ayaklari

Ezanlar okunuyor sehr-i sukut bende
Semaya bakıyorum yarisi beyaz yarisi pembe
Duamda tek dilegim bizi affetmek de
Senin duan nedir o da mechulde

Dört yana atlilar sarmış koşuyor
Kim doğru kim yanlış secilmiyor
Kanadi kirik güvercin caresizliginde bedenim
Bırakın bir sebepten bu maratonda öleyim