Düğümleri,
çelişkileri,
fahişe beyinleri,
akıllı fahişeleri,
istanbulu bırakıp;
bin sevişmenin kucağından kaçıp sana geldim.
Kalemle işlenen satır arası cinayetlerim vardı,
mürekkep rengi kurgu damlardı ana fikrimden.
Yanlış anlamamayı; “on yanlışta kesin çözüm” kurslarında öğrendim
ama artık çok geç…
Gidişinle, rüyamda çırılçıplak koşmanın paniğini yaşadım. Uyandım! Çırılçıplaktım… Kalbin ne için çarparsa, o senin olsun demiştin. Senin için çarpmıştı bu kalp. Gittin. Mişli geçmiş zamanlarda nefessiz kaldım.
Hırçınım, öfkeliyim, zaptedilmezim, anlamsızım... Belki saklıyım, yasaklıyım. Belki çok birikmişim... Artık dizginlenemeyen hayal kırıklığının coşma; patlayıp rahatlama zamanı. Artık hafızamın kusma; yalanı, yılanı, sahteyi siktir etme zamanı. Artık ruhsuz gidişini alkışlama... Sana mişli geçmişten seslenme zamanı.
Bir adam varmış. Şiir yazarmış. Bir adam artık hiçmiş, mişli geçmiş zamanlarda kalmış… O mişli geçmiş zamanlarda, aşka hibe edilmiş yaşlara, sahip çıkılmamış, değeri bilinmemiş, şerefsizce peşkeş çekilmiş. Düşmüş damla damla gözyaşı ile beslenen, duygu tacirlerinin ayağına. O mişli geçmiş zamanlarda adı konamayan, kimsesiz, çok yazık ve hüzünlü birşeyler yaşanmış. Mış mış mış...
İltihaplaştığın bu muamma...
beynini kemiren kelimeler,
kanına sızan şehvet ve ılık ılık dudaklarında gezen karıncalanmalar sakıncalı bir şairin işi.
Senden medet ummuş kafiyelerin karnı aç! Ve aç gözünü kadın; kaç şair seni benim gibi okuyabilir...
Kal...
İyiye yoralım hayatı.
Gidesin varsa da git; beyazlamış bir tel sakal ol yüzümde.
Her durumda benimlesin.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!