Son Bahar Şiiri - Meyil Delen

Önce çınar döktü yaprağını
Koca çınar
Güneşi toplayan ince bilekli büyük elleri
Yakacak telaşına düşmüş çok çocuklu memurun eli gibi titredi
Bir haber düştü sonra gazete sayfalarına
‘Şiddetli rüzgâr’
‘Çınar devrildi’

Soba sönmeden daha buz tutardı camlarımız
Az vatlık ampuller yanardı sokak lambalarında
Yoksul evler gibiydi gece, üşürdü erken
Soğuğu kazırdık pencerelerden
Buzlar çözülürdü gözlerinde
‘Geceye’ derdin anne
Yanaklarını okşardım, solmuş çiçeklerini
Çiğ damlası kokardın geceleri

Gündüzler, telaşlı bir gölgeydi; dolanırdı eteklerine
Üç küçük çocuk, yorgun bir adam
Bir yaprağı sürükler gibi sonbahar
sürüklenirdin durmadan

Ben geceleri beklerdim anne
Gölgene saklanırdım geceleri
Sonbahar, rüzgârıyla gelirdi
Küçüktüm, korkardım dökülmekten
Çınar yaprağı gibi

Gövdene saklanırdım anne
Sonbahar evimize böyle gelirdi