Son Bahar Şiiri - Özlem Dönmez

Seninle başladık mı,
Yoksa zaten yarım mıydık?
Bir ses vardı içimde — adını haykıran.
Ama dudaklarım susmayı öğrendi.
Ne zaman bir şeye uzansam,
Elimden kayan kum taneleri gibi
Sen de zamandan aktın…
Ve ben seni hiçbir vakte sığdıramadım.
Biliyor musun?
Aşk bazen bir yara değildir;
Boş bir odada kaybolmuş adımların sesi gibidir.
Sana her yaklaştığımda,
Gökyüzü biraz daha uzaklaştı benden.
Sen, bahar olmadan solmuş bir çiçektin.
Ben ise gölgesinde ağlayan bir ağaç.
Yapraklarımız hiç buluşamadı —
Rüzgâr hangi yönden eserse essin.
Biz, birbirinin kışını bekleyen iki mevsimdik.
Ama hiçbir takvim,
Bizi yan yana yazmadı.

Engeller dediler adına…
Ben “kader” dedim.
Sen ise hiçbir şey demedin.
Sadece sustun.
O sessizlikte, ne çok şey duydum bir bilsen…
Gözlerin,
Gitmemen gereken yolları yürümüş gibiydi.
Ve ben,
Her seferinde aynı sokakta kaybolmuş gibi…
Sana kavuşmak,
Yıldızları avuçlamaya benziyordu.
Işığını hissettim,
Ama sana asla dokunamadım.
Bir kere bile...
Ve o tek an,
Bütün ömrümün özeti oldu.
Şimdi her gece,
Gökyüzüne bakıyorum.
Aradığım yıldız sen misin, bilmiyorum artık.
Ama bir şey değişmedi:
Hâlâ o kaybolan düşte yaşıyorum.
Hâlâ seni bulmayı bekliyorum.