Son
Bitiş, bitmek, sonrasızlık…
Hepimizin hevesi bu topraklarda
Ne zaman bitecek, son ne zaman gelecek?
Penceremden kuşlara bakıyorum, kedim siper almış
Pencereme bakarım, siper almışım korkularıma; son mu?
Soğumadan cesedim kokuyor; hala koku alabiliyorum, iğrenç!
Teslim olduktan sonra başladı bendeki çürüme; iğrenç!
Korkularımın beni uykumda delik deşik eden bıçağındaki ışıltı
Beni teslim alışı
Çürümem o zaman başladı…
Tepki vermedim, veremedim
Korku, korkularım, derin bir aşkla bağlıydı bana
Ve
Ona ihanet edeceğim anda
O gece
Ben uykudayken
Defalarca bıçakladı beni
Ölmek büyük bir onurdu ama
Onurum da ölmüştü veya öldürmüştü
Bir ceset olduğumu bilerek uyandım o sabah
Hayvan olmayı çok istedim, sürüngen yüce bir varlık
Ama ben, yürüyen bir ceset olmanın çaresizliğine sığındım
O sabah
Kalktım, gün çoktan ağırmış, karnım aç değil
İlk kokular geldi o an burnuma; cesedimin taze kokusu
Ruhum bilirim, beni sırtında gezdirecek ve her geçen anlarda
Yüküm ağırlaşacak
Ve kokum da…
Son
Son olmak, bitmek veya bitirilmek isterim her gün
Ruhum inatçı, taşır bedenimi, kokuşan bedenimi
Oradan oraya savurur bedenimi…
Hakan Karaduman
Kayıt Tarihi : 23.5.2025 20:57:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!