Son Şiiri - Hakan Karaduman

Son

Bitiş, bitmek, sonrasızlık…

Hepimizin hevesi bu topraklarda

Ne zaman bitecek, son ne zaman gelecek?

Penceremden kuşlara bakıyorum, kedim siper almış

Pencereme bakarım, siper almışım korkularıma; son mu?

Soğumadan cesedim kokuyor; hala koku alabiliyorum, iğrenç!

Teslim olduktan sonra başladı bendeki çürüme; iğrenç!

Korkularımın beni uykumda delik deşik eden bıçağındaki ışıltı

Beni teslim alışı

Çürümem o zaman başladı…

Tepki vermedim, veremedim
Korku, korkularım, derin bir aşkla bağlıydı bana

Ve

Ona ihanet edeceğim anda

O gece

Ben uykudayken

Defalarca bıçakladı beni

Ölmek büyük bir onurdu ama

Onurum da ölmüştü veya öldürmüştü

Bir ceset olduğumu bilerek uyandım o sabah

Hayvan olmayı çok istedim, sürüngen yüce bir varlık

Ama ben, yürüyen bir ceset olmanın çaresizliğine sığındım

O sabah

Kalktım, gün çoktan ağırmış, karnım aç değil

İlk kokular geldi o an burnuma; cesedimin taze kokusu

Ruhum bilirim, beni sırtında gezdirecek ve her geçen anlarda

Yüküm ağırlaşacak

Ve kokum da…

Son

Son olmak, bitmek veya bitirilmek isterim her gün

Ruhum inatçı, taşır bedenimi, kokuşan bedenimi

Oradan oraya savurur bedenimi…

Hakan Karaduman