Son...2 Şiiri - Ferhat Karabak

yine ağlamaya meğilli açtım gözlerimi
karanlıklara inat sevmek istemiştim birini
önüne ölümüne sermiştim bendenimi
ona vermiştim ümit çiçeklerimi

yalnışlara, aldanışlara, haksızlıklara inat
bu son demiştim
son demiri atmıştım son dedğim rıhtımına o yüreğin
şaşkındım sona geldiğim için telaşlıydım
alışkın değildim bu kadar mutluluğa
haykırmıştım sonsuzluğa
bu son diye
bu ışık son, bu rıhtım son..
son gösterisi bu filmin diye..

suskunluğumu bozmuştum
yüreğimi açmıştım
kapanmaması için bu yüreğin
ne adaklar adamıştım

belirsizlik kokuyor her yer
korkular içindeyim
aynı sahne aynı perde olacak mı diye
gözlerimden kan kırmızısı yaşlar akacakmı diye

ne karasına bu gecenin
ne mavisine bu bu denizin
nede yalnızlık kokan toprağına bu şehrin
yine küfretmeyeceğim

içim acısada sabredeceğim
bu son mu? bunuda göreceğim..
eğer değilse
olmasın ulan olmasın
bu seferde son olmasın...
bu sefer ben sonu göreceğim
bu sefer kimseyi sevmemeye yemin edeceğim
ulan bu sefer ellerimi açıp mevlaya
nerede benim sonum diye sual edeceğim
biliyorum sonunda bende sona ereceğim...

Ferhat KARABAK® son tarih son saat son dakika... 2009 the ferhatoloji®