Sömürünün kalesi Şiiri - Özgür Mutlu

Sömürünün kalesinde, bir dağ çiçeği,
Toprağın kanında, sevdanın izi.
Dayatılan düzen, bir kör karanlık,
Lakin içimde, göğün ta kendisi.

Ne bu şehir, ne bu kalabalık, ne bu yara,
Ne de bu zincir, ruhumu bağlayabilir.
Ben, yeryüzünün uzağında bir rüya,
Evrenin koynunda, bir Özgür Mutlu olabilir.

Gözlerin acısı, yoksulluğun sesi,
Bir tütün dumanı, dumanında bir isyan.
Sen varsın, ben varım, yokluk da var,
Gerçeklik, bir şiirde başlar, anlarsın.