Yine sabahlara aymayan gecelerde
Karanlığın sessizliğini
Ruhuma işlerken soluksuz,
Eskilerden kalma umut kırıntıları
Ve bunların nedense elime düşmeyen
Silik maviliklerine eş değer
Sonu gelmez hayal kırıklıkları oluyordu
Tanrıyla sonuçsuz tartışmalara girmeme sebep…
Güneşin ufku kızıla boyadığı
İlk ışıklarında can buluyordu
İçime sensizliğin düşürdüğü hüzün
Ki yüzündeki gülüşün, benliğime damlatılan
Ve karanlığı aydınlığa çevirmeme yardımcı olan
Bir tutam cesarete hayat veriyordu…
24.02.2007 / 21.35
Serkan CanbolatKayıt Tarihi : 10.5.2007 16:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!