Sol Yanım Varlık, Sağ Yanım Darlık

Solumda varlık,
sağımda darlık;
insanın iki omuzuna asılı
görünmez teraziler gibi…
Bir yanım genişler durur,
diğer yanım sıkışır;
ben ise arada,
dengeyi arayan eski bir yolcunun
titreyen nefesiyim.

Gecenin içinden geçerken
içimde bir fısıltı büyür:
“Her adımın bir bedeli var,
her yükün bir hikâyesi…”
Ben o hikâyelerin taşındığı
suskun bir ırmak gibi
akıp giderim;
taşlara vurup dağılırım,
ama dağılmak da bir toplanma biçimidir
bunu bilirim.

Sol yanımda
dünyanın bana ayırdığı geniş bir oda durur;
umut, bir perde gibi
pencereye asılmıştır.
Bazen rüzgâr gelir,
o perdeyi hafifçe aralar,
bir ışık girer içeri.
Işığın yüzüme vurduğu an
sanki yeryüzü biraz daha anlaşılır olur.

Sağ yanımda ise
dar bir patika kıvranır;
bir duvar gibi durur karanlık.
Sesimi duyurmadan geçerim oradan,
çünkü darlığın kendi yasası vardır:
Sessizliği sever,
sabredenlerin kalbinde
yuvalanır.
Ben de o yasa gereği
dizlerimi kırmadan yürürüm,
başımı eğmeden ama kibirlenmeden;
çünkü darlık,
eğilenin değil,
kendini eğmeyenin gücünü ölçer.

Ve ben,
bütün bu çelişkilerin ortasında
bir çizgi gibi var olurum.
Yolum uzun,
yolum sessiz,
yolum içimdeki konuşmalara emanet.
Her sorunun gölgesinde
bir cevap kıpırdar;
her cevabın ardında
yeni bir yük yükselir.
Ama yük taşımak da
bir çeşit dua etmektir bana göre;
omuzlarımda taşıdıklarım
beni benden büyük olana bağlar.

Bazen dururum,
nefesimi dinlerim.
Çünkü nefes,
insanın kendiyle yaptığı
en eski anlaşmadır.
O anlaşmada der ki hayat:
“Bütün genişlikler ve darlıklar
sana bir şey öğretmek için var.”
Ben de öğrenirim,
öğrendikçe büyürüm,
büyüdükçe sadeleşirim;
tıpkı yıllarca esen rüzgârın
dağları yavaşça yontması gibi.

Ve sonunda anlarım:
Solumdaki varlık da benim,
sağımdaki darlık da…
Biri bana cesaret verir,
diğeri bana boyun eğmeden durmayı.
İkisi birleşir,
bir felsefenin kapısını aralar
ve o kapıdan giren ben,
kendi yolunda yürümeye
bir kez daha söz veririm.