Sol kaburgam da bir ev vardı

Sol kaburgamda bir ev vardı, neşeli, aydınlık,
Ellerimle kurduğum, aşkla ördüğüm bir anıt.
Her taşı sevgiyle mühürlüydü, herköşesi bir umut,
Sandım ki sonsuza dek kalır, bu mahrem konut...

Bir fırtına koptu ansızın, ruhum titredi,
Önce duvarlar çatladı, sonra sallandı temeli,
Ellerimle tutmaya çalıştım, ama ne yapsam nafileydi,
Gönlümün tertemiz yuvası, gözümün önünde yıkıldı.

Şimdi bir enkaz yığını, dumanı tütmez bacası,
Zamansız kurudu tüm çiçekleri, harap oldu bahçesi,
Ne bir iz kaldı eskiden, ne de bir tebessüm,
Yıkık dökük bir yürek, ve sadece dinmeyen hüzün.

ALLAH'ım, neylediler sol kaburgamdaki yuvama?
Aldılar benden her şeyimi, çevirdiler bir harabeye.
Sonsuz bir boşluk kalan, dolmayacak hiçbir zaman,
O ev yıkıldı gitti, onunla birlikte umudum bitti....

O harabede sessizce dururken, ruhuma fısıldadı bir şair:
"İçinde o enkazdan daha daha büyük, bir güç var."
Yüreğimin en dibinde, uç verdi filizlendi bir tohum,
Ve dedim ki, " Hadi ayağa kalk, yeniden bir ev kuralımm"

Şimdi yeni bir dostum yeni bir evim var, huzuru saklı,
Kimse yıkamaz, dimdik, sarsılmaz, eskisinden çok farklı,
Her bir tuğlası, gözyaşlarımdan doğan bir anı,
Eskisinden çok daha güçlü, ve çok daha anlamlı...