Sokak çocuklarımız Şiiri - Osman Sarıkaya

Gölgeler dolaşır,
Bu izbe şehirde
Dolaşır ağır sessiz.
Dolaşır,Kirli kaldırımları onlar...
Isınmaya çalışırlar,
Kartondan evlerinde.
Duvar diplerinde,
Karanlık bir köşede,
Sisli bir akşamüstü,
Bir siluet gibi belirir yüzleri,
Apansız karşımızdalar her gün.
Bir cami avlusunun soğuk,
Mermer merdivenlerinde,
Rastlarız o sefil çocuklara
Görmeyiz yine,bakmayız yine.
Yumarız gerçeğe gözlerimizi,
Yürür geçeriz umursamadan,
Sızlatır yürekleri,parçalar...
İçler acısı halleri,perişan...
Yalınayak sokak çocukları.
Vurur içine içine gözlerimizin,
Gün gibi açık her şey ortada.
Yazık günah der geçeriz.
Perde inmiş gözlerine,
Körolası insanlığın.
Küskündür bakışları küskün,
Vurgun yemiş gibi baygın.
Kalpleri yaralı, yüzleri yaralı.
Şefkat uğramamış semtlerine.
Kırılmış, umutları kırılmış,
Biçare çocukların,
Hayalleri buğulu,
Elleri katran karası,
Derman arar...
İnsan arar,insan arar...
Etrafa bakar ağlar.
Çaresiz kaçar yuvalarına,
Yaşlı gözleri.
Donmuş buz kesilmiş kaskatı,
Merhamet kaf dağına mı gitmiş?
Nerede İnsanlık? insanlık nerede?
Sokaklar kucak açmış,
Biz kapamışız suratlarına
Çarparcasına, çarparcasına
Kapılarımızı.
Yalancı düşlere
Götüren nefeslerde.
Ararlar artık teselliyi.
Hep sakladık sevgiyi,
Yalancı sevdalara.
Terkettik yarınları,
Terkettik sokaklara
Bir tekme de biz vurduk,
Öldüren bakışlarla,
Attık onları attık,
Kirli paçavra gibi,
Acımadan ıssız sokaklara.
Sonra 'sokak çocukları' dedik,
Kendi eserimize.
Biz mi kaybettik onları?
Sokaklar mı kazandı?
Gözleri aydın olsun,
Aydın olsun gözleri.
Duyarsız insanlığın.
Vefasız insanlığın.
Efendiler!
Durunuz...!
Sürüp gitmesin böyle,
Bu insanlık dramı.
Ateşi bizi de yakar,
Uzatalım elimizi.
Şu mazlum çocuklara.
Haydi koşalım haydi!
Kaybedecek ne var ki?
Bir mum da biz yakalım
Şu zalim karanlığa.
Paylaştıkça çoğalır
Sevgi dediğimiz şey.
Haydi sevgi saçalım çocuklara,
Haydi sevgi saçalım sokaklara.