Sokak çocukları Şiiri - Osman Sedat

Ortada kalmış belki de kuytuda kalmış,
Kolu kanadı kırılmış,
Çaresiz, masum, yalnız bırakılmış
Boğazından en son ne zaman ekmek geçtiğini unutmuş,
Sokaklarla arkadaş olmuş, trafik lambalarının altında iftarını açmış,
Belki de ömür boyu oruçlu.

Üstünde on beşinci el bir penye, ayağında köyden getirdiği çarığı,
Burnu akan, penyesinin kollarını peçete yapan umursamazlığı,
Araba camlarına yapışan ve her nefes aldığında camı buharlayan,
Kendi olmasa da yüreği her akşam banyo yapabilen bir çocuk gibi temiz olan,
İstanbul’a ait tek hatırladığı mutsuzluk, huzursuzluk ve aynı zamanda hayaller olan.
Sokak çocukları…