Sofia-4 Şiiri - Gülsüm Baykara

Evrenin yumaklanıp topaklandığı bir başlangıçla bitişi ağırladığın uğruyor yollarıma
Kulaklarımdan düşen sarkaçlarla dizginlenen ağrısı karnımın
Meydan okuduğum saatlerin tümüyle tekrar düşüyor bu hendeğe

İnancımı zedeliyor yorgun enerji
Zira törpülüyorum evreni bütünüyle
Ve inancım seninle doğmuyor uzandığı yerden
Günlerce sırtladığım gözlerin ve dudakların
Durağanlığımın ahengini bozuyor
Ve her düşecek olduğunda
Uyuyan ölümsüzlere misafir kabul edildiğini işitiyorum dudaklarından
Bu bahsi geçen misafirliğe eşlik ettiğim bir ânı hatırlıyor gibiyim
Uzunca sessizliğe gömülmüştük onlarla

Daha çok atılmıştım bu yola yangını seyre dalarak
Bile isteye bir tutam kor olmuştum kollarının arasında
Ve şimdi yangından arta kalan korla ben
Serencamı sorguluyorum
Tanrıyı sorgulamadığım kadar

Böylece hafızandan bahsolunuyor her adın geçtiğinde masamdaki kuşlara
Beraberinde azalan cesaretin ve korkularınla zamanın sonsuz bir ömre
benzediğine, inandırdığımıda ekliyorum

Ne zaman kaldı bu eşikte ne de tanrıyla beraber ölümsüzlük…